Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Conferam avum tuum Drusum cum C. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Sed ille, ut dixi, vitiose. Stoici scilicet. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Age, inquies, ista parva sunt. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Odium autem et invidiam facile vitabis. Stoicos roga. At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Easdemne res? Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Quonam, inquit, modo? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Sedulo, inquam, faciam.

Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Prioris generis est docilitas, memoria; Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Nam quid possumus facere melius? Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Duo Reges: constructio interrete. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Hic ambiguo ludimur. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Si longus, levis dictata sunt. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Deinde dolorem quem maximum? Si quae forte-possumus. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Dici enim nihil potest verius. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Graccho, eius fere, aequalí?

Sed tamen intellego quid velit. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Minime vero, inquit ille, consentit. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Minime vero istorum quidem, inquit. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Graece donan, Latine voluptatem vocant. Quae contraria sunt his, malane? Et non ex maxima parte de tota iudicabis? A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Paria sunt igitur. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Non laboro, inquit, de nomine. Ut pulsi recurrant? Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Summus dolor plures dies manere non potest? Tanta vis admonitionis inest in locis; An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Haec dicuntur fortasse ieiunius; Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.