Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. At multis malis affectus. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Hunc vos beatum; Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Conferam avum tuum Drusum cum C. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Sed ille, ut dixi, vitiose. Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Prioris generis est docilitas, memoria; Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Nam quid possumus facere melius? Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Duo Reges: constructio interrete. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Utram tandem linguam nescio? Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Mihi enim satis est, ipsis non satis. Si enim ad populum me vocas, eum. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Eam stabilem appellas. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Disserendi artem nullam habuit. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Easdemne res? Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi.

Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Cur iustitia laudatur? Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. ALIO MODO. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Negare non possum. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Deinde dolorem quem maximum? Si quae forte-possumus. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Dici enim nihil potest verius. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Graccho, eius fere, aequalí?