Utram tandem linguam nescio? Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Mihi enim satis est, ipsis non satis. Si enim ad populum me vocas, eum. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Eam stabilem appellas. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Disserendi artem nullam habuit. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Easdemne res? Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi.

Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Contineo me ab exemplis. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Ego vero isti, inquam, permitto. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Quo modo autem philosophus loquitur?

Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Et nemo nimium beatus est; Moriatur, inquit. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Quid nunc honeste dicit? Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Nam quid possumus facere melius? Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Eam stabilem appellas. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Disserendi artem nullam habuit. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior.