Cave putes quicquam esse verius. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Quis istud possit, inquit, negare? Age sane, inquam. Hic nihil fuit, quod quaereremus. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Vulgo enim dicitur: Iucundi acti labores, nec male Euripidesconcludam, si potero, Latine; Qui est in parvis malis. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Mihi enim satis est, ipsis non satis. Si enim ad populum me vocas, eum. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Omnis enim est natura diligens sui. Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Idemne, quod iucunde? Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare?

Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Erat enim Polemonis. Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Ego vero isti, inquam, permitto. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Conferam avum tuum Drusum cum C. Sint modo partes vitae beatae. Est, ut dicis, inquam. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Illud non continuo, ut aeque incontentae. Urgent tamen et nihil remittunt. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Odium autem et invidiam facile vitabis. O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare?

Itaque ab his ordiamur. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Si enim ad populum me vocas, eum. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Quid de Platone aut de Democrito loquar? De vacuitate doloris eadem sententia erit. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Erat enim Polemonis.