TM completed segments: 1

Other segments: 40

TM completed words: 1

Other words: 396

TM Completed sentences

Original Translated
temquaeesti es temquaeesti

Other sentences

Original Similar TM records
Lorem ipsum dolor sit amet
Sed nimis multa. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Sed haec omittamus; An hoc usque quaque, aliter in vita? Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Quid de Platone aut de Democrito loquar? Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Ea possunt paria non esse. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Ea possunt paria non esse. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Suo genere perveniant ad extremum; Sed potestne rerum maior esse dissensio? Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Easdemne res? Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi.

Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Quis istud, quaeso, nesciebat? Respondeat totidem verbis. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? De vacuitate doloris eadem sententia erit. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Tum mihi Piso: Quid ergo? Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Quis istud possit, inquit, negare? Age sane, inquam. Hic nihil fuit, quod quaereremus. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Vulgo enim dicitur: Iucundi acti labores, nec male Euripidesconcludam, si potero, Latine; Qui est in parvis malis. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Deinde dolorem quem maximum? Si quae forte-possumus. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Dici enim nihil potest verius. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Graccho, eius fere, aequalí? Illi enim inter se dissentiunt. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Prioris generis est docilitas, memoria; Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Nam quid possumus facere melius? Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Duo Reges: constructio interrete. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Sed tamen intellego quid velit. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Minime vero, inquit ille, consentit. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Minime vero istorum quidem, inquit. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Graece donan, Latine voluptatem vocant. Quae contraria sunt his, malane? Et non ex maxima parte de tota iudicabis? A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Paria sunt igitur. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Non laboro, inquit, de nomine. Ut pulsi recurrant? Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Summus dolor plures dies manere non potest? Tanta vis admonitionis inest in locis; An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Haec dicuntur fortasse ieiunius; Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.

Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Conferam avum tuum Drusum cum C. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Sed ille, ut dixi, vitiose. Stoici scilicet. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Age, inquies, ista parva sunt. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Odium autem et invidiam facile vitabis. Stoicos roga. At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Easdemne res? Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Quonam, inquit, modo? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Sedulo, inquam, faciam.