Sed tamen intellego quid velit. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Minime vero, inquit ille, consentit. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Minime vero istorum quidem, inquit. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Graece donan, Latine voluptatem vocant. Quae contraria sunt his, malane? Et non ex maxima parte de tota iudicabis? A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Paria sunt igitur. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Non laboro, inquit, de nomine. Ut pulsi recurrant? Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Summus dolor plures dies manere non potest? Tanta vis admonitionis inest in locis; An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Haec dicuntur fortasse ieiunius; Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.

Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Quis istud, quaeso, nesciebat? Respondeat totidem verbis. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? De vacuitate doloris eadem sententia erit. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Tum mihi Piso: Quid ergo? Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Quis istud possit, inquit, negare? Age sane, inquam. Hic nihil fuit, quod quaereremus. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Vulgo enim dicitur: Iucundi acti labores, nec male Euripidesconcludam, si potero, Latine; Qui est in parvis malis. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Deinde dolorem quem maximum? Si quae forte-possumus. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Dici enim nihil potest verius. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Graccho, eius fere, aequalí? Illi enim inter se dissentiunt. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Prioris generis est docilitas, memoria; Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Nam quid possumus facere melius? Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Duo Reges: constructio interrete. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Nam de isto magna dissensio est. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Omnis enim est natura diligens sui. Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Idemne, quod iucunde? Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Sed haec nihil sane ad rem; Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;