Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Cur iustitia laudatur? Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. ALIO MODO. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Negare non possum. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Deinde dolorem quem maximum? Si quae forte-possumus. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Dici enim nihil potest verius. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Graccho, eius fere, aequalí?

Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Et nemo nimium beatus est; Moriatur, inquit. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Quid nunc honeste dicit? Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Nam quid possumus facere melius? Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Eam stabilem appellas. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Disserendi artem nullam habuit. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior.

Utram tandem linguam nescio? Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Mihi enim satis est, ipsis non satis. Si enim ad populum me vocas, eum. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Eam stabilem appellas. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Disserendi artem nullam habuit. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Easdemne res? Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi.