Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Bonum liberi: misera orbitas. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Sumenda potius quam expetenda. Si enim ad populum me vocas, eum. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Ut id aliis narrare gestiant? Rationis enim perfectio est virtus; Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Itaque his sapiens semper vacabit. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Pollicetur certe. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Cur haec eadem Democritus? Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Prioris generis est docilitas, memoria; Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Nam quid possumus facere melius? Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Duo Reges: constructio interrete. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Itaque ab his ordiamur. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Si enim ad populum me vocas, eum. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Quid de Platone aut de Democrito loquar? De vacuitate doloris eadem sententia erit. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Erat enim Polemonis.

Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Contineo me ab exemplis. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Ego vero isti, inquam, permitto. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Quo modo autem philosophus loquitur?